Bolesław Chrobry patronuje Zespołowi Szkół Rolniczych w Chrobrzu od 1989 roku. Uroczyste nadanie imienia szkole odbyło się podczas drugiego zjazdu absolwentów, zorganizowanego z okazji obchodów 40-lecia istnienia szkoły.

Nazwa wsi Chroberz pochodzi najprawdopodobniej od przydomka pierwszego króla polskiego. Chrobry miał tu wznieść zamek i założyć parafię, a urodzajna i piękna ziemia ściągała licznych osadników.

Biskup Marcin Kromer – historyk i humanista żyjący w XVI wieku - napisał w „Kronice Polski”:

Powyższe wydarzenie datuje się na około 1020 rok. Do dziś w Chrobrzu na wzgórzu nad rzeką Nidą zachowały się ślady wczesnośredniowiecznego grodziska z XII wieku. Wzgórze to nazywane jest „zamczyskiem”.

Bolesław I Chrobry żył w latach 967 – 1025. Był księciem Polski od 992 roku, a królem od 1025 roku. Wywodził się z dynastii Piastów: syn Mieszka I i Dobrawy – księżniczki, córki księcia czeskiego Bolesława.

Po śmierci ojca, Bolesław Chrobry wypędził z kraju macochę Odę i przyrodnich braci, przywracając jedynowładztwo. Utrzymywał przyjazne stosunki z cesarzem Ottonem III. Udzielił schronienia biskupowi Wojciechowi z Czech, którego wyprawił z misją chrystianizacyjną do Prus, gdzie biskup poniósł śmierć męczeńską. Chrobry wykupił jego zwłoki, które zostały umieszczone w Gnieźnie jako relikwie. Fakt ten stał się podstawą do starań o utworzenie metropolii, czyli arcybiskupstwa.

W roku 1000 miał miejsce zjazd gnieźnieński. Było to spotkanie cesarza Ottona III z Bolesławem Chrobrym. Otto III zamierzał stworzyć imperium chrześcijańskie, którego równoprawną częścią miała być Słowiańszczyzna, w tym Polska. Cesarz przybył oficjalnie z pielgrzymką do grobu św. Wojciecha i spotkał się ze wspaniałym przyjęciem. Opisuje to Gall Anonim w „Kronice”:

Gest cesarski jest różnie interpretowany. Włożenie korony mogło być aktem czysto honorowym bądź wyrażeniem zgody na koronację. Wręczenie włóczni było wyrazem uznania suwerenności władcy. Głównym osiągnięciem zjazdu gnieźnieńskiego było uznanie niezależności Polski, utworzenie metropolii gnieźnieńskiej i trzech biskupstw. Cesarz przekazał opiekę nad Kościołem Chrobremu, a polska organizacja kościelna miała podlegać tylko papieżowi.

Po śmierci Ottona III doszło do trzech wojen polsko – niemieckich w latach 1002 – 1018. Chrobry początkowo zajął Łużyce, Milsko i Miśnię, a następnie Czechy. Wkrótce utracił wszystkie te ziemie. W 1007 roku na skutek wznowienia działań wojennych, do Polski powróciły Łużyce i Milsko. Zasługą Bolesława I było zatrzymanie też głównych sił cesarza Henryka II pod Niemczą na Śląsku w 1017 roku. W pokoju budziszyńskim w 1018 roku Chrobry uzyskał Łużyce i Milsko. W tym samym roku pokonał księcia kijowskiego Jarosława i przyłączył do Polski Grody Czerwieńskie. Z wyprawą na Kijów łączy się legenda o Szczerbcu – mieczu koronacyjnym królów polskich, który wyszczerbił Bolesław Chrobry o bramę tegoż miasta.

W 1025 roku, na Boże Narodzenie odbyła się koronacja Bolesława Chrobrego na króla Polski, stawiając w tym momencie nasz kraj w rzędzie głównych państw Europy.

Niestety, król zmarł dwa miesiące później. Był władcą, który dysponował silną drużyną. Wybudował duże grody obronne w odpowiednich miejscach Polski. Data jego koronacji zamyka okres kształtowania się państwa polskiego.